Salmopol

Niedziela, 29 maja 2011 · dodano: 29.05.2011 | Komentarze 4

Wczesna pobudka o 5:15 miała zagwarantować powrót przed zmrokiem. Jak zwykle dzień wcześniej nakupiłem bananów, soków i innych słodkości na wycieczkę. Dzień wcześniej, mój znajomy zadeklarował chęć wyjazdu ze mną i pobicie rekordu wspólnie.
O 6:15 wychodzę z rowerem na dwór i ruszam na umówione miejsce spotkania.

Drogi są mokre i śliskie. Woda spod kół chlapie po białej ramie. Wiem że "ładny" nie dojadę :)

6:30 ruszamy z Damianem na Salmopol. Damian - rower górski, ja szosowy - to nie miało prawa bytu. Kolega odpada po 15 km mimo mojej spokojnej jazdy. Dalej ruszam sam. Obieram drogi wojewódzkie, gdyż na takich, w niedziele, ruch jest znikomy. Ok. 11:30 docieram do Pszczyny. Robi się ciepło wiec ściągam bluzę i nogawki zabierając się za banana i bułkę.


Rower w Pszczynie

Po około 100 km. po raz pierwszy można ujrzeć zarysy gór.

Podczas sesji zdjęciowej mija mnie pewien, sprawnie jadący kolarz. Podejmuję pościg i po 3 km. dopadam człowieka. Przez następne 20 km. jedziemy ze średnią prędkością 35 km/h. Na razie nie czuję zmęczenia, jedzie się świetnie.


W Kętach pozornie się gubię ale po chwili okazuje się, że jestem na właściwej drodze. Zaczynają się piękne krajobrazy. Kręte drogi w Porąbce, potężna zapora w Tresnej (nie zrobiłem zdjęcia, bo nie byłem aktualnie w nastroju ;)) oraz niemałe podjazdy i zjazdy w Żywcu.

Jezioro Żywieckie
Po wyjeździe z Żywca, czuję kryzys więc pochłaniam bułkę z serem, popijam sokiem oraz doprawiam Snickersem i bananem. Z taką armią żaden kryzys nie ma szans.

O 14:30 docieram do Szczyrku i od razu podejmuję atak na Salmopol.


Planując trasę nie sądziłem, że podjazd jest taki trudny. Po 5 km które zajęły mi 30 min zdobywam przełęcz. Siadam na trawce i spoglądam na małe samochodziki które są jeszcze na dole.

na przełęczy

Wybija 15:30. Szykuję się do zjazdu. Osiągam najwyższą prędkość dzisiejszego dnia 71,24 km/h. Po zjeździe nabieram większego szacunku dla zawodowych kolarzy, gdyż jakie trzeba mieć opanowanie, aby w czasie wyścigu nie przeszarżować chcąc nadrobić parę sekund. W Ustroniu łapię kolejnego kolarza. Wymieniamy parę słów i śmigamy razem w stronę Katowic.


Wspomniany rowerzysta opuścił mnie w Ochabach, bo jechał do siostry po, jak stwierdził, 200 km jeździe po górach.
Droga 89 jest płaska jak stół więc żwawo poruszam się do przodu. Parę razy spotykałem zakazy dla rowerów, parę razy myliłem drogę ale trochę z zamysłem, aby dostać się do Tyskiego KFC. Po spożyciu Grandera kolejny raz mylę drogę i docieram do Katowic. W WPKIW podejmuję mały wyścig z gościem na crossie i go wygrywam. Dalej bez przygód prosto do domu.
Nie czułem się bardziej zmęczony niż po 200 czy 250 km. Po pewnym dystansie ograniczenia znikają i mógłbym jechać i jechać. Ale gdzie?